`વાયરાની ડેલીએ બેસીને રોજ કહાન...`


વાયરાની ડેલીએ બેસીને રોજ કહાન, વાટ્યુને ભીંજવી છે આંખ્યથી...વાટ્યુને.. 
 
 નજર્યુંના પંખીઓ ઉડી ઉડી ને કહાન,મથુરાના મારગે જાતા, 
 છાના નીશ્વાસોને છાતીમાં પુરીને શમણાઓ રોજ નંદવાતા, 
 મનના વૃંદાવનને સળગાવી રાત ભર, દાઝયા કર્યું છે અમે આગ્યથી...વાટ્યુને... 
 
 જમના ના નીર મારી પાંપણથી ચાલ્યાને,શુળો થૈ ભોંકાણી રાત, 
 છાતીનો ડૂમો ગોવર્ધન થૈ બેઠો ને, પરાઈ થઈ ગઈ છે જાત, 
 પવનના ઝોંકામાં વાંસળીના સૂર હવે, વગ્યા કરે છે તમ યાદથી...વાટ્યુને... 
 
 ગાયોના બાળ હવે નાચતા નથી કે નથી ગોરજની સંધ્યાઓ થાતી, 
 રાવ લઈને ગોપીઓ એ જાતી નથી કે નથી જશોદાજી મીઠું ખીજાતી, 
 ગોરસની મટુકી રહે છે અકબંધ મારી, મારગ નથી બંધ તવ વાદથી...વાટ્યુને... 
 
 વાયરાની ડેલીએ બેસીને રોજ કહાન, વાટ્યુને ભીંજવી છે આંખ્યથી...વાટ્યુને...

`ચાકળા ના આભલામાં ચળકે ચળકાટ...`


ચાકળા ના આભલામાં ચળકે ચળકાટ, જેમ ચળકી ઉઠેરે કોઇ યાદ, 
 ગુંથાતા રેશમિયા દોરામાં ગુંચવાતી જાણે આ કોની ફરીયાદ ? 
 
 લીલા ને વાદળી આ, લાલ, પીળા રંગ બન્યા, મેના, પોપટ અને મોર; 
 ગેંક ગેંક પડઘાતા ટહુકામાં કોના આ પડઘાતા ઝીણેરા બોલ; 
 બોલ બની ઉઠતા કો વરસાદી દન અને દલડામાં વરસે અવસાદ.... 
 
 ફૂલડામાં મેંક મેંક કોણ કહે થાતુ આ, લીલી વનરાઇ બની ગોઠય, 
 તરવતું નામ આમ કોનું આ હોઠ પર ? લાભ શુભ પૂછતા અબોલ, 
 ઢોલ બની બારણાની સાંકળ ખખડતી ને, વાયરો શરણાઈ સાદ...

`જીવતર આખુંય એક ભાતીગળ ચાકળો...`


જીવતર આખુંય એક ભાતીગળ ચાકળો, વિવિધ રંગોની રંગોળ, 
 છૂટા હાથે રે! પેલા રીઢા ચિતરા એ,દીધા શું રંગોને ઢોળી, 
 યાદોના વન પછી ઊગી નિકળતા હો,ભાવોની ડાળ ડાળ કોળી...જીવતર... 
 
 ઉઘાડે છોગ ક્યાંક કીધી હો પ્રિત એમ ભીતરના રંગ લાલ લાલ, 
 કેસરિયો રંગ જાણે મિલનની સંધ્યાને,કાળો જુદાઈની ધમાલ, 
 લીલી તે ગોઠચ એમ દીસતી હો ભાઈ જાણ્યે,લીલુડા સપનાંની હોળી...જીવતર... 
 
 આભલું બનીને પછી બિંબાતું આયખું,રેશમિયા દોરે જે ગૂંથ્યું, 
 આસમાની રંગ જેમ દેખાતું મૃગજળ, પીળો નિરાશાની ભિત્યું, 
 અંગ અંગ એક એક રંગ એમ ચરચરતો, ભૈરવશીંગી હો જાણ્યે ચોળી...જીવતર...

`નવ યૌવના...`


મૂંઇ આટલીક અમથેરી વાત છે, 
 આજ અણહોરી અણહોરી જાત છે, 
 મૂંઈ આટલીક અમથેરી વાત છે. 
 
 આજ મુંને મધરાતે મોરલાની ગ્હેક, 
 છેક ઊંડે ઊંડેથી ફૂટી નિક્ળી, 
 બ્હાવરી બનીને મે ચોપાસે જોયું તો, 
 કુંપળ રતુંમડી નીકળી, 
 ફૂલ બની મધમધતી કળીની વાત છે, મૂઈ... 
 
 આજ અંગ અંગ મને લગ્યો કંઈ દવ, 
 કે હું દરિયો બનીને ખુબ ઘુઘવી, 
 હૈયાની ઝાલરના રણકારે રણકારે, 
 ઘેલી થઈને ખૂબ ઝૂમી, 
 ઘુઘવતી,રણકંતી જાત ની આ વાત છે. મૂઈ... 
 
 બંધ મારી આંખ્યુમાં ડોકાયું કોક, 
 ક્યાંક ભાળ્યાનું ભાન હવે થાતું, 
 છાતીના છૂંદણાના મોર બની આજ, 
 હવે પરશ્યાનું ગીત કોણ ગાતું? 
 આ તો તરસ્યા કંઈ ઝાંઝવાની વાત છે. મૂઈ...

`ઢળતી રાતે...`


જામ ગળતો હોય છે ને રાત ઢળતી હોય છે. 
 દિવેલ વિના સાવ કોરી વાટ બળતી હોય છે. 
 
 બે'ક બિંદુમાં ઘણા ઘૂઘવાટ કરતાં સિંધુઓ, 
 આંખના ખૂણાઓ ઉપર વાત કળતી હોય છે. 
 
 કૈંક સરિતાઓ ઉમટતી હોય છે પળવારમાં, 
 ને પ્રલયના પૂરમાં સૌ શાંત ભળતી હોય છે. 
 
 ઉષા,સંધ્યાને પછી મધ્યાહ્ન્ વેળા આવતી, 
 ભિતરી ઘૂઘવાટને ના જાત મળતી હોય છે. 
 
 એટલે 'બેહદ' એ વેળા આંખમાં આંસુ હશે, 
 ચિત્રમાં ના ચિતારાને ભાત મળતી હોય છે.

`માણસ છંઇ...`


ઠાલે ઠાલા આનંદો ભઈ માણસ છંઇ, 
 કાલા ઘેલા કાઢો ભઈલા માણસ છંઇ. 
 
 વાત વાતમાં વાંકુ પડતું માણસ છંઇ, 
 હળવે હળવે હસતા થઈએ માણસ છંઇ. 
 
 લઘર - વઘર ફરતા થૈને અફવા સમ, 
 આગજની થઈ શહેરમાં ફરતા માણસ છંઇ. 
 
 નાક,લાજ કે સ્નેહ - શરમ સંકોચ નથી, 
 હડહડતા હડકાયા થઈ ગ્યા માણસ છંઇ. 
 
 ઘણું ઘણું છંઇ ઘણું ઘણું નથ ભઈલા રે! 
 તેમ છતાં તો આખર ખુલ્લા માણસ છંઇ. 
 
 માણસ માણસ રમવાનું છે ફરી ફરી, 
 ફરી ફરી ને બોલો બોલકા માણસ છંઇ.

`મન થઈ આવ્યું...!`


અધર પર સ્મિત થઈ બેસી જવાનું મન થઈ આવ્યું, 
 થઈ ખંજન એ ગાલે બેસવાનું મન થઈ આવ્યું. 
 
 છલોછલ પ્રેમના અમૃત સરોવર એ હશે નક્કી, 
 નહીંતો શીદ નયન તારા, થવાનું મન થઈ આવ્યું ? 
 
 હશે કાળાશમાં શક્તિ અવરના દિલમાં વસવાની, 
 નહીંતો શીદ મને કાજળ થવાનું મન થઈ આવ્યું ? 
 
 સળગતી યાતના જેવું તમારૂં રૂપ જોઈને, 
 શમ્માને પણ પતંગા થઈ જવાનું મન થઈ આવ્યું. 
 
 ઉપેક્ષા પણ તમારી એટલે અમને ગમી 'બેહદ', 
 ફના થાવાનું તારા રૂસણા પર મન થઈ આવ્યું.

`કાગળ લખુ છું...`


શુભેચ્છામાં આવળને બાવળ લખુ છું, 
 સ્વ્યં હું મને એક કાગળ લખુ છું. 
 
 તૃષાના છીપે જો હરણિઆ જળોથી, 
 કાગળમાં ચિતરેલા વાદળ લખુ છું. 
 
 જો ચૈતરના તડકાથી ઠંડી ઉડેના, 
 સહરાની રેતીના બળબળ લખુ છું. 
 
 ડુબી જવાની છે ઇચ્છા તો દરિયે, 
 સુકાયેલી સરિતાના ખળખળ લખુ છું. 
 
 છે શાંતિની ચાહ હૈયામાં ભરપૂર, 
 હચમચતી ઉરની હું ખળખળ લખુ છું.

`અમે !...`


અમે ! 
 ગાંધીજીનું ખુન કર્યું. 
 અમે, 
 કર્યા નેતાઓને સત્તાભ્રષ્ટ, 
 અમે, 
 ઉપદેશો નેવે મૂકી એમના - 
 તેમના સંસ્મરણોને પણ, 
 હાંકી કાઢયા. 
 અને - 
 તેની યાદોને ધરબી દીધી ઊંડા સરોવરને તળીએ. 
 'ને 
 મહાધાતો રૂપી કર્યા - 
 ધાર્મીક અસહિષ્ણુ બની,કોમી હુલ્લડો. 
 અમે, 
 અમારાજ બન્યા નવ સર્જક. 
 ને હવે, 
 અમે દોડી રહ્યા છીએ - 
 બ્રેક વગરની ગાડી જેવા 
 ખખડી ગયેલા પાટા ઉપર.

`ક્યાંક ક્યાંક વરસે છે...`


ક્યાંક ક્યાંક વરસે છે વાદળીઓ ત્રમઝટ 'ને 
 ક્યાંક ક્યાંક સાવ કોરા રણ છે, 
 લીધા આપણે અબોલાના પણ છે. 
 
 નિતરતાં નેવાના ટ..પ,ટ..પ અવાજમાં, 
 ટપકે એકાંત બની પીડ, 
 મેઘધનૂ નિકળેને લાગતું એવું કે હવે, 
 મોરપિચ્છ જોયાની ચીડ, 
 ક્યાંક ક્યાંક કે'કાના પડછંદા બાલે, 
 આ રૂદિયાના તાજા તાજા વ્રણ છે.લીધા આપણે... 
 
 ચકરાવે ચડતા આ ધૂમાડા જેવું કૈં 
 ઘૂમરતું ચારે પાસ મન, 
 ભીની ભીની માટીમાં સળકી ઉઠે છે પેલા, 
 સોડમિયાં ગીતો થૈ દન, 
 ક્યાંક ક્યાંક વાદળમાં વિજળી ઝબૂકે એવી, 
 મનડાને કો'ની વળગણ છે?...લીધા આપણે.

`સાંભરે!...`


બેડી શહેરમાં સાંભળુ,સૂનમૂન સ્ટિરીઓ સાઉન્ડ 
 કલરવ કરતા પંખીડા,ખેતર સેઢો સાંભરે! 
 
 મોટર પાણી ખેંચતી ઘર્ર..ઘર્ર કરે અવાજ, 
 ધોરી ખેંચતા કોસનો,કિચૂડાટ મીઠો સાંભરે! 
 
 અપાર બદબૂ મારતાં ગટરમાં વહેતા નીર, 
 મીઠા જળ ખળકાવતો,ધોરિયો શીળો સાંભરે! 
 
 સમ્મ..સમ્મ..ઝરે અપાર,ઝીણો તડકો ઝાળ થૈ, 
 સોનેરી લીલી કૂંજાર,માદકતા એની સાંભરે! 
 
 રસ્તા ઉપર રવડતા,માનવ, રીક્ષા, કાર, 
 ઉડતી ગોરજ સાથ ભાંભરતી સંધ્યા સાંભરે! 
 
 ઉઠું સાયરન વાગતાં કર્કશ એનો શોર! 
 ઘ..ર.ર, ઘ..ર.ર ઘંટી અને ઘમ્મર વલોણું સાંભરે! 
 
 મીઠી મનભર વાતડી, બેનપણાની પ્રિત, 
 ઉતરી બેહતો બેડલે,સૂરજ ચળકતો સાંભરે!

`શાંતિ ભંગ...`


જર્જરીત, 
 જૂના નગરને છોડી, 
 ચૂપચાપ! 
 નીકળી પડયો 
 નવા નગર ની વાટે 
 ' ને 
 એ શાંતિ નો 
 ભંગ કરી બેઠા.
બે પ્રશ્નાર્થ...
કુમારીકાના 
 ગર્ભમાંથી પ્રસવતા, 
 તાજા શિશુની 
 અધખુલ્લી આંખોની નિર્દોષતા 
 એ જીંદગી ? 
 કે 
 ઘૂઘવતો - 
 પ્રશ્નોનો પારાવાર 
 તે 
 જીંદગી ?

`હાઈકુ...`


(૧) 
 મડદા બને 
 કંચન તો? ન પામે 
 દાહ - દફન. 
 
 (૨) 
 મિષ્ટ જીહ્વાથી 
 લાગે સારા માનવી 
 ઝેર ઓકતા. 
 
 (૩) 
 રડતી રાતે 
 તારક ઝગ મગ 
 નયન અશ્રુ. 
 
 (૪) 
 ડાઘને દૂર 
 કરવા રંગે વસ્ત્રો 
 લોકો રંગથી. 
 
 (૫) 
 નયન જળ 
 વરસી ગયો મેઘ 
 આકાશ કોરૂં.

`ઝાંખા તારા, ધવલ શશી ને...`


ઝાંખા તારા, ધવલ શશી ને, રોજ ઉધાત ભાનૂ 
 મારા ઊરે નિત નિત નવા રૂપ લૈ ને છવાતા. 
 વષા ઘેલી ખળ ખળ થતી, સઘ સૂક્કી સલીલા, 
 ધીમા ધીમા ભરતી ડગલા,કૉઈ નારી સીમંતા. 
 
 સામા ઊભા વડ પર ચડી, બાળકો ઝૂલતાતાં, 
 ગાયો બેસી શિતળ જળનાં,રોજ પીતી અમી' ને, 
 ઉનાળાની તપત ઋતુમાં, લેતી વિશ્રામ થોડો, 
 આજે એના નિઃરવ પગલાં ભ્રાંત થૈ ને ડસે છે. 
 
 માથે ઝૂકી તરુવર તણી ડાળખી બોલતીતી, 
 તેના કાલાં કલરવ મહીં, હું યે જાતો ખોવાઇ; 
 વ્હેલાં વ્હેલાં રણઝણ થતાં, ઝાંઝરીને બલોયાં, 
 મીઠાં મીઠાં શબ્દ વનનાં, વાયરાઓએ વાતાં. 
 
 કાલે પાતો ઉર ધબકતાં, નીર આ ગામડાને, 
 આજે માત્ર હવડ મુજમાં આત્મહત્યા થતી રે!

`શ્રીફળ શંકાય એવી...`


શ્રીફળ શંકાય એવી માનતાના ઓરતા, ઓતરાદા વાયરામાં વાયા, 
 બળબળતા બાપોરી તડકાઓ ધોમધોમ, વાદળા અષાઢીના છાંયા, ...શ્રીફળ 
 
 લીલવર્ણ લીલપના ભીનેરા વાનમાં, વગડો વિલાય સાવ સૂક્કો, 
 તુટેલી ભેખડના, પાણાના કાળજાનો, વેરાતો રાન મહીં ભૂક્કો, 
 કાંકરીના કણકણમાં તડકાતી જાય, મારી કોમળ આંગળીયોની માયા, ...શ્રીફળ 
 
 ગુંથાતા ચાકળામાં અટવાતું ગામ અને ગામ સાથે એકાદું નામ ! 
 પારેવા થઈ મારા ફફડેરે હોઠ, અને વિંઝાતુ બહારના એ નામ ! 
 નામ સાથે વિંઝાતી કાળજાની કોરપર, કોના સમરણ કેરી કાયા, ...શ્રીફળ 
 
 વગડે ઉગેલી કો' ચણીબોર, પાકી આ બોરડીથી જામેલી ગુંચ ! 
 સૂયાની આંટીમાં દોરાની સંગસંગ, હું યે અટવાતી એક ગુંચ ! 
 રાતોની પડઘાતા વાદળાની સંગ અંગ ભીનેરા સ્પર્શે કંપાયા, ...શ્રીફળ

`સ્મરણોના ખેતરમાં લીલો આભાસ...`


સ્મરણોના ખેતરમાં લીલો આભાસ થઈ વ્યાપું તો કેટલોક વ્યાપું? 
 સહરાની રેતમાં ઝાંઝવા બનીને હવે,તૃષાને કેટલીક માપું ?... 
 
 જીવતરની કેડીના વાંકા વળાંક પર,ઉભો મૂંઝાઈ હવે એટલે, 
 તારી,આ યાદમાં તારા રે નામને,જાપું તો કેટલાક જાપું?... 
 
 ઉગીને આથમતા સૂરજની જયમ,આ દન વહી જાય પળવાર માં, 
 શૂન્યતા ભરેલી આ એકાંકી રાત્યુને,કાપું તો કેટલીક કાપું?... 
 
 ઠંડા આ હિમ જેવા શિયાળુ વાયરમાં જીલવીએ ઝીંક કહે કેટલી? 
 ઠરતા અંગારાની તાપણીના તાપમાં,તાપું તો કેટલુંક તાપું?...